Antygona mit. gr. - księżniczka z tebańskiego rodu Labdakidów; była córką króla Teb, Edypa i Jokasty oraz siostrą Ismeny, Polinika (Polinejkesa) i Eteokla. Towarzyszyła oślepionemu ojcu w czasie jego wygnania. Wbrew zakazowi króla Teb, Kreona, następcy Edypa, pochowała swego brata Polinejkesa (uznanego za zdrajcę ojczyzny), który zginął w bratobójczym pojedynku (z Eteoklesem, który też poniósł śmierć, lecz został pochowany przez Kreona) w czasie wyprawy Siedmiu przeciw Tebom. Skazana za to na śmierć przez Kreona miała zostać zamknięta żywcem w grocie skalnej poprzez przykrycie jaskini kamienną płytą. Odebrała sobie życie, wieszając się, nim nadeszła wiadomość o ułaskawieniu. 

     Sofokles w 440 p.n.e. przedstawił jej losy w dramacie pod tytułem Antygona. W 410 p.n.e. Eurypides stworzył tragedię o tytule Fenicjanki, której jedną z postaci jest Antygona.

Czytaj także: Sofokles, Eurypides, Edyp .